Na de operatie
10-03-2022
We zijn nu bijna 4 weken verder, sinds de operatie. En hoewel Julan nog een week een uitwendige katheter heeft gehad, wat hem enorm dwars zat, lijkt hij nu goed te herstellen.
Hij is weer vrolijk, rent weer rond en weet z'n broertje goed te stangen op momenten. Ons ritme is weer opgepakt, waardoor je bijna zou vergeten dat dit verhaal nog geen einde kent.
Hij heeft nu nog een inwendige katheter, tussen nier en blaas, om de geopereerde urineleider te laten herstellen. Heel soms, na een drukke dag, benoemd hij wel dat hij buikpijn heeft. Dat zou kunnen komen door deze katheter, maar dat is dan ook het enige wat wij daar nu van merken. Het is dat we weten dat dit in zijn lijfje zit.
Maar die katheter kan daar natuurlijk niet blijven wonen! We moeten daarvoor dus nog terug komen in het ziekenhuis.
De afgelopen weken
Na het verwijderen van de uitwendige katheter, zie ik langzaamaan mijn eigen Julan weer terug keren. Speels, uitdagend en altijd vrolijk. Voor mezelf ontken ik nog even dat er nog een opnamedag aan zit te komen. Ik vind het namelijk best spannend, na alle tegenslagen die we hebben gehad. We merken verder weinig van Julan zijn inwendige (JJ) katheter, dus het leven lijkt weer eventjes normaal. Wij werken weer, de jongens gaan weer naar de opvang. Deze rust verstoren door Julan te moeten confronteren met het ziekenhuis en artsen, zie ik nog niet zo zitten. Hij is nu zo vrolijk, zou dat totaal omslaan als we weer een arts voor zijn neus zetten? We zullen er toch niet aan ontkomen helaas. De inwendige katheter moet toch echt nog onder narcose verwijderd worden.
De dag voor de opname
De opnamedag is al bekend. Deze is op woensdag 9 maart 2022. Dit is 4 weken en 2 dagen na de operatie. 3 weken na het verwijderen van de uitwendige katheter. Ik weet hier het tijdstip nog niet van, maar weet dat ik de dag van tevoren gebeld zal worden hiervoor. Ik ben op dinsdag aan het werk, maar wel met mijn telefoon op zak, omdat ik dit telefoontje verwacht.
Het is aan het einde van de middag als mijn telefoon afgaat. Ik krijg een vriendelijke meid aan de telefoon die me ook vast even de routebeschrijving meegeeft voor morgen. We hebben al veel plekken gezien in het Sophia kinderziekenhuis, maar de dagopname was nog nieuw. Dan noemt ze het tijdstip waarop we ons moeten melden. "Om half 8 mag u zich melden op de afdeling, om 8 uur staat hij ingepland op de OK"
Oke wacht.. zei je nu echt HALF ACHT?? Ik bedoel,.. in de ochtend? Dat betekend dat we rond half 6 moeten vertrekken vanuit Eindhoven. Dat betekend dat ik de wekker moet zetten om... ja laat maar, daar wil ik niet aan denken.
Voor degene die mij persoonlijk kennen: ja lach maar.
Voor degene die mij niet persoonlijk kennen: ik werk en leef in een horecaritme. Meer uitleg nodig? De ochtend begint gewoon niet voor 9 uur 'sochtends. Ik heb 2 kinderen die deze memo ook begrijpen. En die weten dat 9 uur 'sochtends echt niet te overleven is, als mama nog geen koffie op heeft.
Oke ik overdrijf natuurlijk, maar ik ben dus oprecht wel door mijn wekker heen geslapen. Gelukkig had Twan dit wel nog op tijd door.
De opname
We melden ons dus, niet dankzij mij, op tijd op de afdeling. Er mogen 2 ouders de afdeling op. Nou, dat weten we nog van zijn operatie. We zijn met zijn vieren gegaan, en dat was geen probleem. Dus ook Julan zijn steun en toeverlaat, zijn mascotte, zijn grootste fan hadden we bij ons. De meeste mensen noemen hem overigens gewoon Odin. Ofwel; Julan zijn broertje.
Schijnbaar was dit niet helemaal de bedoeling. Ter ondersteuning van de geweldige communicatievaardigheden van het ziekenhuis, gelden er per afdeling andere coronamaatregelen. Wel beiden ouders/ 1 ouder/ wel broertjes en zusjes/ geen extra kinderen, ik volg het niet meer, sorry. Nou op deze afdeling was Odin dus niet welkom, wij mochten er allebei bij blijven, maar of we onze bijna 2 jarige Odin even de afdeling af wilden sturen. Dit heeft gezorgd voor een kleine irritatiefactor gedurende de dag, maar goed dat is niet het belangrijkste natuurlijk. We kwamen voor Julan, en dat verhaal ben ik aan het vertellen.
Julan vond het best wel spannend. Het ziekenhuis zelf, ging best prima. Maar ze moesten niet proberen om aan hem te komen. Gelukkig viel het luide protest waar ik bang voor was, wel mee. Na wat gemopper en verstoppen achter z'n knuffeldoekje, liet hij alles best prima gebeuren. Het meten van de bloeddruk, zijn temperatuur meten en het plakken van zalfpleisters op zijn handen voor het infuus.
Richting de OK
We worden op tijd gehaald, en ik ga met Julan mee naar de OK. So far, so good. Het rondrijden op het bed vind hij namelijk best avontuurlijk.
Aangekomen op de OK, wilt Julan voor het eerst vandaag écht niet mee werken. Zodra ik hem richting de operatietafel til, raakt hij in paniek en begint hij te trappen en bewegen. Hij gaat écht niet liggen, en het infuus moet ook nog geprikt worden. Dit werkt zo niet. Voor mij staat er een stoel klaar naast de tafel, en gelukkig mag ik daar gaan zitten met Julan op schoot.
Hij vind dit nog steeds niet leuk, maar bij mama op schoot vind hij het al wat beter dan op de tafel. Tijdens het prikken van het infuus zijn we hem met álles wat we kunnen bedenken aan het afleiden. Maar wonder boven wonder vind hij ons niet interessant, maar de naald die zijn hand in gaat wel! Nou prima jongen, als jij wilt toekijken hoe ze dit doet, dan vind ik het ook best.
Zodra de naald erin zit, en ze dit hebben vastgeplakt, begint hij het toch minder leuk te vinden. Ze mogen nu zijn hand niet meer vasthouden, en hij kruipt in mij weg. Het eerst wat in mij opkomt, is zijn lievelingsliedje: Helicopter.
Ik begin te zingen voor hem, en binnen een paar seconden zingt iedereen op de OK mee. Julan snikt nog wel, maar protesteert nu niet meer als ze het narcosemiddel toedienen. Zo valt hij bij mij op schoot in een diepe slaap, en met wat hulp van de anesthesiemedewerkers til ik hem op de operatietafel.
De ingreep zou ongeveer 45 minuten duren, dus wij besluiten even te gaan ontbijten met zijn 3en. We zijn immers net zo nuchter als Julan moest zijn voor de narcose, omdat het 'sochtends echt nog te vroeg was. We hebben net ons eten, als ik word gebeld. Julan is nog maar 20 minuten op de OK, dus ik schrik even. Er zou toch niks aan de hand zijn? Maar nee, ze verwachten van de afdeling dat Julan al bijna richting de uitslaapkamer gaat. Ik haast me dus terug naar de afdeling, en net op het moment dat ik daar (met mijn koffie nog in mijn hand) kom aangelopen, krijgen ze het telefoontje dat er een ouder bij Julan mag komen.
Terug naar de afdeling
Het duurt op de uitslaapkamer even voor Julan wakker begint te worden. Maar we besluiten wel om het aan hem over te laten, en hem niet te stimuleren. Zo hopen we dat hij rustig uit de narcose zal komen. Na een halfuurtje wachten, pak ik toch zijn handje vast. En hier komt direct reactie op. Hij doet zijn ogen open en het eerste waar hij naar wijst is zijn infuus. "weg mama, deze weg!"
Hij is dus duidelijk direct wakker genoeg om terug te mogen naar de afdeling. We krijgen de JJ katheter die in zijn urineleider zat, ook in een potje mee.
We mogen terug naar de afdeling, waar hij nog minimaal een uur moet wachten. Hier wilt hij gelijk weer rustig aan spelen, en blijft om papa vragen. Julan is echt een papa's kindje. De ene periode wat meer dan de andere, maar de afgelopen weken is papa echt zijn maat. Hij is dus door het dolle als papa even later de afdeling op komt, samen met Odin. Ik pak Odin op schoot, maar al direct worden we hierop aangesproken. Ondanks dat Odin heel rustig bij mij zit, mag hij écht niet blijven. Ik vertrek met Odin dus weer naar de centrale hal, en haal ondertussen Julan zijn medicatie op bij de apotheek in het ziekenhuis. Hij krijgt voor de komende dagen nog pijnstillers mee, en krijgt een preventieve antibioticakuur meer tegen eventuele infecties.
Wachten, wachten en nog eens wachten
Het uur is al een tijdje voorbij, maar Julan moet eerst nog geplast hebben voor we naar huis mogen. Hij vind dit waarschijnlijk een beetje spannend, door zijn ervaring vorige keer. Hij wilt echt niet plassen. Niet in zijn luier, en niet op de wc. En zoals een echte peuter dat doet: Hoe meer je erop aandringt en de focus erop legt, hoe harder hij "NEE" roept. Ik ben nog met Odin beneden aan het wachten, als Twan besluit de afdeling af te gaan met Julan. Hij zit nog wel vast aan het infuus, maar dat houd ze niet tegen om een rondje te gaan lopen.
We hopen dat de afleiding Julan helpt om toch te plassen, maar na een tijdje beneden te zijn geweest, hebben we nog steeds geen resultaat. We wisselen weer van wacht, en ik ga met Julan terug naar de afdeling. Gelukkig besluiten ze na een tijdje om Julan in ieder geval vast van het infuus af te halen. Zo kan hij gewoon weer zijn eigen kleding aan, en is hij wat vrijer in het bewegen.
Omgekleed en wel gaan we weer de afdeling af, en Julan rent rond als een puppy die je net uit de bench hebt gehaald. We gaan met zijn vieren even naar buiten, het museumpark in. Hier spelen Julan en Odin samen lekker in het zonnetje. Ook komen we tante Vera, mijn zus, nog even tegen. Zij werkt in het Erasmus MC. Zowel Julan als Odin zijn helemaal weg van hun tante, maar haar tegenkomen in het ziekenhuis was toch een beetje vreemd. Wel zijn ze helemaal blij met de dikke knuffel die ze nog van haar krijgen, vlak voor haar pauze voorbij is.
De afleiding heeft dit keer gewerkt. Na een tijdje rondstruinen, hebben we het idee dat we een volle plasluier te pakken hebben. Het is inmiddels al half 2 'smiddags, dus we hebben hier best een tijdje op gewacht. Ik haast me met Julan terug naar de afdeling met dit goede nieuws. We verschonen zijn luier en mogen naar huis!
Onderweg naar huis stoppen we nog bij de Macdonalds voor een welverdiende happy meal voor de jongens. Hierna vallen ze allebei diep in slaap totdat we thuis zijn.
Julan lijkt nu niet echt last te hebben van pijn, en heeft de dag dus best goed doorstaan. Dinsdag heb ik nog een belafspraak om de resultaten door te nemen van de urinekweek die ze hebben afgenomen, en over 3 maanden moeten we weer terugkomen voor een echo. Zo zullen we langzaamaan weer de reguliere controles oppakken, en hopen we vooral heel erg dat er nu geen gekke dingen meer aan het licht komen.
