Mama op Gevoel

Werken, socials, huishouden, kinderen, bloggen en een eigen website onderhouden

Het houd me allemaal flink bezig de laatste tijd. Sommige dingen zijn nou eenmaal broodnodig, andere dingen heel leuk. Mijn social media kanalen worden steeds gezelliger, en het schrijven van blogs en bijhouden van mijn website zijn een ware hobby geworden. Soms voelt het alsof ik er een extra baan bij heb, maar het voelt niet als verplichting. Er zijn ook dagen genoeg dat ik niet omkijk naar mijn website, maar alleen al het feit dat hij bestaat, is voor mij genoeg. Mijn verhaal wil ik graag delen. 
Ik lees zelf natuurlijk nog alles wat ik online zie verschijnen over zwangerschappen waar de diagnose 'megablaas' wordt gesteld, en dat intrigeert me. Vaak zijn de verhalen nog steeds negatief, en blijft de boodschap dat de zwangerschap afgebroken moet worden. Nu ben ik natuurlijk iemand langs de zijlijn, Die een paar regels leest, en teveel vergelijkt. Ik weet niet altijd wat er achter de schermen heeft plaatsgevonden. Maar ik hoop altijd maar dat de juiste onderzoeken zijn uitgevoerd. Ik ben geen specialist, maar weet veel uit ervaring. De drang om die ervaring te delen is er nou eenmaal, dus daar maak ik graag tijd voor vrij. 

April 2022

Mijn eigen 'megablaas' kindje

Julan zijn operatie is alweer bijna 3 maanden achter ons. Hij is daar goed van hersteld, en in het dagelijks leven merken we daar niks meer van.
Recent had ik een telefonische afspraak met Julan zijn behandelend kinderarts vanuit het regionale ziekenhuis. De operatie en alle andere bezoekjes vonden plaats in het Erasmus in Rotterdam, dus hij had dit allemaal niet meegekregen. Natuurlijk had hij wel wat aan patiënten brieven ontvangen, maar daar stond eigenlijk alleen heel feitelijk in dat de operatie was geslaagd. Wat daar verder omheen was gebeurd, daar had hij geen idee van. Ik heb hem verteld over hoe rot hij uit de narcose kwam, en hoe we na een halve nacht thuis weer met spoed terug moesten naar Rotterdam, omdat Julan het uitgilde van de pijn.
Dit was informatie die hij niet had ontvangen, en ik merk dat hij ervan schrikt. Hij vraagt of hij Julan kan helpen door middel van traumaverwerking therapie. Maar ik leg dit even langs me neer. Julan is een heel veerkrachtig mannetje, wat nu weer vrolijk aan het spelen is. Maar ik wijs het niet helemaal af, want Julan is nog lang niet van de ziekenhuizen en artsen af. Dus als blijkt dat hij hier wel veel last van ervaart, kan het misschien nog wel handig zijn.
Het blijft even stil.. en dan vraagt de arts; "En.. hoe gaat het met jullie? Want dit is ook voor ouders een trauma om mee te maken, ook voor jullie kunnen we hulp regelen". Shit. Hier had ik helemaal niet meer zo bij stil gestaan. Met Julan gaat het goed, dus met ons ook, toch? Ik hoor mezelf zeggen "ja.. ehh.. het gaat wel goed denk ik.. het was ook niet niks nee.. maar ja, het is wel lastig om te zien ja. Verdomme hier had hij toch ook niet om gevraagd!" Ik merk dat ik een brok in m'n keel krijg, die ik probeer weg te slikken. Nee, ik hoef geen traumaverwerking therapie, maar ja, en zit toch nog wel wat zeer wat ik onder ogen moet komen. Want shit.. Julan heeft om deze ellende toch ook niet gevraagd..

Heel veel leuke dingen

Tijd vrij maken voor de leuke dingen

Nu weer weer in iets rustiger vaarwater verkeren, kunnen we ook weer meer genieten. Zo hebben we nu een abonnement op Dierenrijk, ben ik laatst met mijn zus en de kinderen in de Efteling geweest, en kunnen er weer verschillende verjaardagen worden gevierd. De zon komt weer steeds vaker tevoorschijn, dus mijn buitenkinderen worden hier ook helemaal gelukkig van. 

Dinsdag 6 juni, na het pinksterweekend, moet Julan pas weer terug naar het ziekenhuis. Ze gaan dan met een echo kijken of de nieren zijn geslonken, en de operatie dus succesvol is geweest. Ook met bloed en urineonderzoek kijken ze nog een keertje of er nog iets is veranderd in zijn nierfunctie. Voorlopig dus nog even rust.