Even een gat dichten
Na Julan zijn geboorte, is het bloggen een beetje op de achtergrond geraakt. Maar aangezien mijn laatste blog al 2 jaar oud is, zal ik even het gat dichten. Hierbij dus een samenvatting van de afgelopen 3 jaar
Op 10 februari 2019 is Julan geboren, na een hele pittige zwangerschap. Mocht je hier meer over willen lezen, kan je hier klikken. Wonder boven wonder werd Julan met een goede nierfunctie geboren, iets wat in de zwangerschap in twijfel werd getrokken.
In verband met ernstige nierstuwing, en onbekende verdere afwijkingen aan zijn urine systeem, moet Julan regelmatig op controle komen in het ziekenhuis. Deze controle bestaat voornamelijk uit echo's van zijn nieren en blaas, en bloed en urineonderzoek. Mochten er twijfels zijn over 1 van deze uitslagen, dan kan een MAG3-scan ingezet worden. Dit is een radiologisch onderzoek, waarbij er via een infuus radioactieve vloeistof word toegediend, en aan de hand van de foto's gekeken kan worden naar de nierfunctie.
Deze scan kreeg Julan ook al snel. Op deze scan was te zien dat zijn linker nier een slechte functie had, en de doorstroming richting zijn blaas nihil was. Een vernauwde urineleider is daar dan de boosdoener van, gelukkig bestaat hier een operatie voor!
December 2019
We hebben al heel wat onderzoeken achter de rug, en na lange tijd wachten, is het dan eindelijk zover; de operatie. Het is 18 december 2019, en Julan is nu 10 maanden oud. Hij gaat geopereerd worden aan een vernauwing van de urineleider tussen nier en blaas, aan de linkerkant (pyelumplastiek voor de kenners)
We melden ons 'sochtends vroeg in het Erasmus MC/Sophia kinderziekenhuis, met een nuchtere hongerige baby. Hij is gelukkig vroeg aan de beurt, en de operatie verloopt soepel. Hij krijgt na deze operatie een uitwendige nierdrain om de geopereerde nierleider te laten herstellen, en een uitwendige katheter vanuit zijn blaas om de vochtbalans te kunnen meten.
De eerste dagen is hij vrij afwezig (lees: stoned) door de morfine. Maar zodra deze word afgebouwd, hersteld hij soepel en snel. Na 6 dagen, op kerstavond, mogen we naar huis. Thuis merken we eigenlijk al niet meer dat hij geopereerd is, op wat uitwendige wondjes na die ook snel herstellen (ze zorgen overigens wel voor een prachtig litteken in zijn zij, wat hij vandaag de dag nog altijd heeft)
24-04-2020
Na een miskraam, en een zwangerschap waarbij het leven van je kindje zó in twijfel word getrokken, besef je je des te meer dat het krijgen van een kindje, niet vanzelfsprekend is. De wens voor 2 kindjes is bij ons beiden wel heel erg aanwezig, maar hoe plan je zoiets na zoveel ellende. Ja niet dus, we plannen niks. We zien wel hoe het loopt. Nou daar hebben we niet lang op hoeven wachten. Toen Julan 6 maanden oud was, had ik al een positieve zwangerschapstest in handen. Dit keer geen miskraam, geen aangeboren afwijkingen/aanleg foutjes. Maar heel snel, en in 1x een heel gezond kindje.
Een echt zorgeloos cadeautje. En ook het beste wat Julan is overkomen. Als Julan 14,5 maand oud is, word zijn broertje Odin geboren op 24 april 2020.
We leven nu natuurlijk in 2022, dus Julan is net 3 jaar oud, en Odin bijna 2 jaar. Ze kennen elkaar dus alweer een tijdje, en zijn zo stapelgek op elkaar!!
And so on.. and so forth
Het leven gaat z'n gangetje. Ik werk nog steeds 36 uur per week in de horeca. Mijn vriend is, door een duwtje in de rug van tante Corrie, de horeca uit gegaan en werkt nu fulltime in de distributie. Het leven is niet zo spannend, we werken, we zorgen, we hebben het druk met 2 kinderen die zich ontwikkelen zoals dreumesen en peuters zich ontwikkelen.
Julan zijn controles vinden eens per halfjaar plaats, zijn nieren blijven gestuwd, maar er veranderd weinig. En een stabiel beeld, is in zijn geval positief. Zo ook nog de laatste controle in augustus 2021, hetzelfde beeld als wat er al zo'n 2 jaar is. Prima dus, goedgekeurd voor komend halfjaar.
Alles gaat dus best goed, totdat mijn instinctieve moedergevoel me op zondagavond 5 december 2021 verteld, dat er misschien tóch iets niet helemaal goed zit..
Luisteren naar het moedergevoel
'Het moedergevoel' is iets waar alle mama's mee te maken krijgen. Sommigen twijfelen of ze dit wel in zich hebben, vooral in tijden na de geboorte. Maar lieve mama's, het moedergevoel omvat veel meer dan directe onvoorwaardelijke liefde. Het is heel vaak zo dat die liefde nog moet groeien, en je samen met je baby een band gaat ontdekken. Het moedergevoel waar ik het over heb, is het vertrouwen op je intuïtie als het aankomt op je kindje. Dat gebeurd niet dagelijks, maar als je instinct je zegt dat er iets aan de hand is; luister daar dan naar!
Zondagavond 5 december 2021
Bijna bedtijd! Het heerlijke moment, zo vlak na het eten met een warme kop koffie op de bank ploffend, nog even knuffelen en de dag afsluiten met Julan en Odin voor ze straks naar bed gaan. Dan begint de rust natuurlijk pas echt.
Maar schijnbaar was de dag druk genoeg geweest voor Julan, hij zit in een grote stoel, en valt al bijna in slaap. Ik tik hem nog een paar keer aan, "kom op Julan!! Je kan nu nog even spelen, maar als je zo moe bent, dan ga je echt naar bed nu! We gaan nu niet beneden slapen". Ik praat tegen een muur, want Julan reageert niet of nauwelijks. Hij zakt weer weg, en ik rol een keer met m'n ogen.. 'peuters..' Ineens schiet Julan huilend overeind, en binnen een fractie van seconden spuugt hij heel z'n avondmaaltijd over zichzelf, de stoel en de grond.
Dit is al de zoveelste keer in 2 weken tijd. Ziek is hij niet echt, geen koorts of andere symptomen. Als hij spuugt, knapt hij binnen een uurtje vaak weer op. De buikgriep heerst wel, maar dan zou hij misschien toch zieker moeten zijn.. iets verkeerds gegeten hebben zou ook vreemd zijn, als dat meerdere keren in 2 weken tijd gebeurd.
Wat er dan gebeurd..
Is iets wat ik niet kan uitleggen. We ruimen de rotzooi op, en ik neem Julan mee naar boven om hem onder de douche te zetten. Beneden is Twan nog bezig met opruimen en op Odin letten, maar komt even later even checken hoe het boven gaat. Hij kijkt me raar aan, omdat ik op de gang met m'n telefoon in m'n handen sta terwijl Julan zich schoonspoelt onder het warme water. Ik leg hem uit dat ik het niet langer meer vertrouw. Ik weet niet waarom, maar iets in mij schreeuwt dat er meer aan de hand is dan alleen sporadisch overgeven zoals elk kind dat zou kunnen doen.
Een rits aan telefoontjes volgt, van de huisartsenpost, doorverbonden naar de spoed eisende hulp, weer doorverbonden met de dienstdoende kinderarts, en uiteindelijk zouden we na overleg nog teruggebeld worden. Dit telefoontje bleef uit, dus ik bel na een uur zelf weer terug. Ik krijg te horen dat ze hebben besloten dat er geen spoed is, en ze adviseren ons om het even aan te kijken en eventueel morgen naar de huisarts te gaan. Wellicht een logische keuze voor het ziekenhuis, maar wij konden ons hier niet in vinden. Ik zeg net toch dat er iets aan de hand is met m'n kind! Ik wil dat er naar gekeken word, zo snel mogelijk.
Twan is er klaar mee, hij neemt de telefoon over en zegt rustig "de keuze ligt bij jullie, of we stappen nu in de auto en komen eraan. Of ik bel zo 112 en ze komen hem halen en hij komt per ambulance die kant op". Dit gegeven zet het ziekenhuis voor het blok, en we mogen komen.
Achteraf gezien snap ik het zelf ook niet. Julan is helemaal niet ziek, hij heeft deze avond 2x gespuugd. En ik weet ook wel dat peuters om duizend en één redenen kunnen overgeven. Maar toch.. dat gevoel in mijn onderbuik zegt me op dit moment dat Julan onderzocht moet worden.
Aangekomen in het ziekenhuis
Op de spoed eisende hulp word ik nog steeds raar aangekeken. Alsof ik de SEH beschouw als een soort nieuwe monckeytown, waar ik voor mijn plezier heen ga met mijn peuter. Weer leg ik ze uit dat ik wil dat Julan onderzocht wordt, omdat ik het niet vertrouw. Ze besluiten de (door ons al opgevangen en meegenomen) urine te testen op een infectie, en daarmee de spoedhulp af te sluiten. Een infectie is het niet, en ze willen ons linea recta weer naar huis hebben. Op mijn aandringen, gaan ze de zorgvraag dan tóch doorschuiven naar zijn behandeld kinderarts, zodat er in rust toch verder gekeken zal worden. Later lees ik in de overdrachtsbrief dat de arts mij even moet bellen voor 'een stukje educatie'
Maar de arts belt in deze week al snel. En hij is minder terughoudend als het aankomt op het aanhoren van mijn verhaal. Hij besluit een echo van Julan zijn nieren in te plannen, al is hij duidelijk erg sceptisch, hij wilt me hier dan toch mee geruststellen.
Maandag 20 december mogen we langskomen voor de echo. De uitslag zal ik telefonisch krijgen, 3 dagen later op donderdag. Maar al direct na afloop van de echo zei ik tegen Twan; "ik zie maar 2 opties, óf de kwaliteit van de echo was gewoon ruk, of Julan zijn nieren zien er heel slecht uit"
En ja, direct de dinsdag hierna, om 9 uur sochtends, zie ik het nummer van het ziekenhuis in mijn beeldscherm verschijnen. Het is de kinderarts, dan weet je al genoeg. Na duizendmaal excuses over het handelen van dit ziekenhuis, en het niet serieus nemen van mijn zorgvraag, legt hij uit hoe slecht het beeld was. Julan zijn nieren zijn sinds de laatste controle in augustus, verdubbeld in grootte. Zijn rechternier zorgwekkender dan zijn linker, maar beiden veel ernstiger gestuwd dan ze al waren. En dit terwijl het beeld al 2 jaar stabiel was. Een week later krijgt Julan een MAG3-scan, en dit stelt ons enigszins gerust. Julan zijn nierfunctie is nog goed, maar de doorstroming vanuit zijn rechternier richting zijn blaas, gaat niet zo goed. Aangezien hij deze operatie al eerder aan de linkerkant heeft gehad, weten we dus heel goed dat hier iets aan te doen is. We worden van het regionale ziekenhuis weer doorgestuurd naar het Erasmus MC, om een operatie op korte termijn te gaan bespreken.
Het moedergevoel dus
Het is niet uit te leggen. Niet te omschrijven. Theoretisch gezien was er inderdaad geen reden om naar de spoed eisende hulp te racen. En ja, ik heb me voor de mensen die daar werken gedragen als een echte Karin (it's in the name) dus ik snap hun irritatie ergens wel. Maar lieve mama's; je moedergevoel heeft altijd gelijk, jij kent je kindje. Als jouw gevoel zegt dat het niet klopt, luister daar dan naar!
En alle artsen, met jarenlange ervaring, of net begonnen aan de studie, in welke richting dan ook. Van basisarts, tot spoed eisende hulp arts, tot kinderarts en huisarts. Heb je een moeder voor je, die totaal tegen de wetenschap van de theoretische boeken in gaat, en blijft drammen dat er iets aan de hand is met hun kind.. geef het een kans, een moeder is geen arts, maar heeft 1 gave die jij niet hebt; zij heeft dat moedergevoel.